Autorka analizuje polskie przekłady rosyjskich tekstów kulturoznawczych celem ustalenia ich cech typologicznych. Wskazuje na różne poziomy obcości poszczególnych tekstów oraz zwraca uwagę na trudności przekładowe, które wynikają z różnych, nierzadko pozakontekstowych, konotacji kulturemów, posiadających pod względem formalnym w pełni ekwiwalentne odpowiedniki. Podkreśla też, że w rosyjskich tekstach kulturoznawczych powszechny jest lingwocentryzm opisu i zwraca uwagę, że ich przekład można rozumieć jako potencjalną rekonstrukcję językowego obrazu świata. (MF)
