Celem artykułu jest zbadanie, czy sytuacja języków łużyckich i kultury łużyckiej może służyć za wzór dla innych mniejszości narodowych. Autorka analizuje płaszczyznę językową oraz kulturową. W zakresie języka omawia mechanizmy adaptacyjne (fonetyczne i morfologiczne) włączające zapożyczenia do systemów języków łużyckich, w zestawieniu z językiem drzewiańsko-połabskim, oraz tradycje puryzmu językowego w językoznawstwie łużyckim. Stwierdza, że zdolność do adaptacji form niemieckich decyduje o sile języków łużyckich i nieprzerwanym rozwoju ich systemów. Odmienną sytuację ilustrują przykłady nieprzekształconych morfologicznie zapożyczeń niemieckich (w tym całych morfemów) w wymarłym języku połabskim. Według autorki Łużyczanie pod wieloma względami mogą być postrzegani jako naród wzorcowy, mimo czynników zewnętrznych wpływających na zmniejszenie liczby użytkowników języków łużyckich. (Bi)
