Omówienie historii piśmiennictwa w języku górnołużyckim, zwłaszcza przekładów Biblii od końca XVI do XVIII w., z wyróżnieniem Ewangelii (1670 r.), Nowego Testamentu oraz innych fragmentów Biblii w przekładzie M. Frencla. Autor stwierdza, że M. Frencel dążył do podniesienia statusu języka górnołużyckiego i stopniowego przekształcenia go w język literacki. Wskazuje dokonania tłumacza w zakresie tworzenia alfabetu i zasad ortograficznych. Język M. Frencla charakteryzuje jako dialekt lubijski lub tzw. podgórski. (Bi)
