Staropruskie i polskie nazwy osobowe na -ko z dawnych ziem pruskich : XIII-XVII w.
Autor/redaktor:
Anna Pospiszyl
Opublikowany w:
Antroponimia słowiańska : materiały z IX Ogólnopolskiej Konferencji Onomastycznej, Warszawa 6-8.IX.1994 .- Warszawa, 1996
[Wyświetl]
Strony:
251-257
Języki:
pol
Abstrakt:
W artykule przedstawiono antroponimy z sufiksem -ko z obszaru północno-wschodniej Polski zanotowane w języku polskim i staropruskim. Autorka wymienia dwie prace: "Die altpreussischen Personennamen" (Göttingen, 1974) i "O ludności polskiej w Prusiech niegdyś krzyżackich" (Lwów, 1882), z których wykorzystała materiał do badań. Pierwsza z nich to książka R. Trautmanna, która zawiera około 100 staropruskich nazw osobowych pochodzących ze źródeł od XIII do XV w. Takie średniowieczne nazwy są niejednorodne, często występują w kilku wariantach morfologicznych, np. Stanck i Stanicke, Miriko, Mireke, Mirko. Różny rozwój wykładników fleksyjnych spowodował ich zmieszanie przy zapisie i zatarcie różnic między nimi. Autorka korzystała także z pracy W. Kętrzyńskiego "O ludności polskiej w Prusiech niegdyś krzyżackich", która zawiera około 70 formacji hipokorystycznych na -ko z obszaru dawnych ziem krzyżackich, m.in. derywaty od zgermanizowanych lub spolonizowanych imion chrześcijańskich, np. Fryczko, Fritzko od Fryderyk, Mischko, Miske lub Miśko od Mikołaj, i od dwuczłonowych imion słowiańskich – najczęściej od drugiego członu imienia – np. Bolko od Bolesław, Dobko od Dobiesław. Znaczna część antroponimów ma odpowiedniki staropruskie. Nazwy osobowe staropruskie kontynuują imiennictwo bałtyckie, nawiązując także do rodzimej bazy apelatywnej. Część z nich to formacje zaadaptowane z języków słowiańskich. (PK)
