Antroponimia słowiańska : materiały z IX Ogólnopolskiej Konferencji Onomastycznej, Warszawa 6-8.IX.1994 .- Warszawa, 1996
[Wyświetl]
Strony:
175-182
Języki:
pol
Abstrakt:
W artykule autorka przedstawia sposób, w jaki antroponimy są wykorzystywane do nazywania obiektów kosmicznych. Zwraca uwagę, że kosmonimy są najczęściej tworzone w sposób sztuczny, przez pojedynczych astronomów (dawniej) i odpowiednie komisje (obecnie), a jedynie niewielka ich część powstała w sposób spontaniczny. W swojej klasyfikacji autorka dzieli kosmonimy na dwie grupy, a mianowicie na nazwy ciał niebieskich oraz nazwy miejsc na planetach, swojego rodzaju "kosmiczne toponimy". W pierwszej grupie dominują nazwy zaczerpnięte z mitologii antycznej, lecz w nowszych czasach zbiór ten został rozszerzony również o nazwy duchów z kultur germańskich oraz o postaci literackie, przede wszystkim z utworów Szekspira. Na tym tle wyróżniają się nazwy komet, które zostają nazwane nazwiskami swoich odkrywców. Wśród "kosmicznych toponimów" (nazw kraterów, łańcuchów górskich itp.) dominują te oparte na nazwach osobowych, przede wszystkim na nazwiskach sławnych ludzi. Specyficznie na tym tle charakteryzuje się nazewnictwo związane z planetą Wenus, gdzie wszystkie nazwy są związane z osobami płci żeńskiej - dotyczy to nie tylko sławnych kobiet, ale też żeńskich postaci z mitologii całego świata. (MF)
