Autorka prezentuje analizę języka utworu E. Orzeszkowej z 1891 r., podkreślając, że odzwierciedla on autentyczną odmianę języka, którym posługiwały się rzeczywiste osoby znane pisarce, jak również jego społeczną i środowiskową odmienność. Odmiana ta nosi liczne cechy kojarzone z dawnymi Kresami wschodnimi. Autorka wyszczególnia trzy odmianki polszczyzny występujące w tekście: język pisarki, szlachty zaściankowej oraz chłopów. Dla każdej z nich przedstawia cechy wyróżniające, ilustrując wnioski przykładami. Całość uzupełnia zestawienie słownictwa nadającego powieści cechy kresowe - dla każdego z leksemów podana jest definicja słownikowa oraz przytoczone są cytaty z powieści wraz z lokalizacją. (MF)
