Celem artykułu jest wykazanie, że występowanie jednostki fonologicznej typu szwa o realizacji nosowej stanowi cechę ogólnobałkańską. Jednostka ta istniała we wczesnym średniowieczu na terenach całej Ligi Bałkańskiej (z wyjątkiem Grecji). Z czasem nosowość stała się opcjonalna. Następnie w dialektach bałkańskich ustaliła się realizacja ustna bądź nosowa, a w niektórych wykształciło się uwarunkowanie pozycyjne dla wymowy nosowej. (HK)
