W pracy przedstawiony został opis staropolskich kategorii słowotwórczych rzeczowników i zasadnicze kierunki rozwojowe polskiego systemu słowotwórczego. Według autorki głównym motorem ewolucji systemu są właściwości podstaw i relacji między derywatami a fundującymi je wyrazami. Wykładniki formalne są tylko efektem tamtych zmian. Wnioski ogólne dotyczą kształtowania się całego systemu kategorii rzeczownikowych. Najbardziej produktywne już na pierwszym etapie rozwoju polszczyzny pisanej są kategorie transpozycyjne, mniej - kategorie mutacyjne, nieliczne natomiast są kategorie modyfikacyjne. Tworzy się więc łańcuch ewolucyjny: transpozycja - mutacja - modyfikacja. Zasadniczą derywację polską stanowi odwerbalny system słowotwórczy. Derywaty odczasownikowe miały najwyższą frekwencję, charakteryzowały się też własnymi formantami, jak np. -(i)ciel, -ca. Obserwuje się w rozwoju polszczyzny wzrost liczby derywatów mutacyjnych tworzonych od podstaw rzeczownikowych. W ten sposób przybywa derywatów pojemnych znaczeniowo, o bardzo nieprecyzyjnym znaczeniu strukturalnym, które zbliżają się do klasy leksemów niemotywowanych. (Kar)
