Autorka bada sytuację socjolingwistyczną polsko-litewskiej społeczności tatarskiej. Wskazuje na stopniowe zanikanie, skądinąd niezbyt licznej, grupy orientalizmów z języka codziennego. Zwraca uwagę na pewną znajomość języka i pisma arabskiego, związaną ze specyfiką wyznaniową społeczności - księgi religijne nierzadko są zapisywane w języku polskim lub białoruskim, ale alfabetem arabskim. (MF)
