Autor analizuje teksty wystąpień Jana Pawła II pod kątem obecnych w nich elementów pełniących funkcję perswazyjną. Wśród figur retorycznych wzmacniających perswazję wskazuje: powtórzenie, wykrzyknienie, pytanie retoryczne, apostrofę, życzenie, scalanie i przykład. Według autora język przemówień Jana Pawła II jest zrozumiały i działający na wyobraźnię. (MF)