Co jest osobliwego w polskich określeniach wymiaru?
Autor/redaktor:
Jadwiga Linde-Usiekniewicz
Opublikowany w:
Studia z semantyki porównawczej : nazwy barw, nazwy wymiarów, predykaty mentalne .- Cz. 2 .- Warszawa, 2003
[Wyświetl]
Strony:
259-275
Inne:
Rys., schem., streszcz.: eng
Języki:
pol
Abstrakt:
W pracy poruszono zagadnienie wewnętrznej struktury systemu określeń wymiarów w języku polskim. Autorka stosuje metodę semantycznej analizy składnikowej dla ustalenia różnic między przymiotnikami antonimicznymi a przymiotnikami z określeniami miary, bada także odległościowe znaczenie nazw wymiarów, różnice między przymiotnikowymi a rzeczownikowymi nazwami wymiarów oraz między znaczeniem przymiotników i przysłówków. Bada też kwestię nietypowości 'głębokości' i 'grubości'. Wskazuje, że język polski w zakresie systemu określeń wymiarów reprezentuje typ mieszany, z przewagą zorientowania na obserwatora, a nie na obiekt. Zauważa również, że polskie nazwy wymiarów nie zależą wyłącznie od geometrycznych cech obiektu. (MF)
