Analiza diachroniczna form adresatywnych i honoryfikatywnych stosowanych w językach łużyckich, na tle innych języków słowiańskich (od języka prasłowiańskiego). Autor uznaje podstawową strukturę adresatywną za rodzaj podstawowych struktur predykatowo-argumentowych. Charakteryzuje pięć typów form adresatywno-honoryfikatywnych odnotowywanych w historii języków słowiańskich: patriarchalny, szlachecki (arystokratyczny), dyktatorski, demokratyczny i pajdokratyczny. Przytacza przykłady badanych form, zwłaszcza zwrotów do duchownych. Szeroko omawia etymologię i rozwój leksemu pop w języku polskim oraz utworzone od niego nazwy własne (nazwiska, nazwy miejscowe i in.). (Bi)
