Przedmiotem analizy są cechy językowe występujące w trzech rękopiśmiennych kancjonałach dolnołużyckich z końca XVII w., w zestawieniu z psałterzem z 1550 r., kancjonałem A. Mollera z 1574 r., Nowym Testamentem w przekładzie J. Fabriciusa z 1709 r. oraz innymi tekstami z XVII-XVIII w. Autorka na podstawie cytatów z poszczególnych zabytków omawia cechy fonetyczne, morfologiczne oraz leksykalne obecne w badanych śpiewnikach stwierdzając, że język rękopisów przeważnie jest zgodny z językiem kancjonału A. Mollera. Wnioski dotyczą typów różnic między analizowanymi tekstami, specyfiki narzecza, w którym zostały napisane, oraz dawnej granicy dialektalnej, jaką wyznaczają cechy językowe kancjonałów. (Bi)
