Charakterystyka wileńskich nazw własnych z okresu międzywojennego, upamiętniających przede wszystkim wydarzenia historyczne i osoby związane z miastem. Poszczególne nazwy własne, takie jak urbonimy, toponimy, architektonimy mogą być motywowane innymi onimami (antroponimami, etnonimami, chrematonimami, toponimami) lub apelatywami. Autorka stwierdza, że współczesne odczytanie nazw własnych nie jest możliwe bez uwzględnienia szerokiego kontekstu pozajęzykowego. (PK)
