Autor omawia zasięg, pochodzenie oraz sposób rozpowszechnienia sufiksów -ул, -ула, -уле i -ули w językach klasycznych, albańskim, arumuńskim oraz językach słowiańskich. Szczególną uwagę zwraca na ich występowanie w języku albańskim oraz macedońskim, a także w pozostałych językach południowosłowiańskich i wschodniosłowiańskich. Dla każdego z sufiksów przedstawiony został szczegółowy opis derywatów tworzonych za ich pomocą oraz ich funkcji. (MF)
