Autorka charakteryzuje żeńskie formy zwyczajowe tworzone od imienia ojca lub męża, formacje utworzone od nazwisk męskich oraz nazwiska w formie męskiej odnoszące się do kobiet, koncentrując się przede wszystkim na ukazaniu ich właściwości strukturalno-etymologicznych. Przykłady zostały wyekscerpowane z rękopiśmiennych ksiąg metrykalnych pochodzących z parafii rzymskokatolickich, prawosławnych i unickich. Znaczna część antroponimów wykazuje językowe cechy wschodniosłowiańskie. Omawiane nazwy powstawały w wyniku sufiksacji i derywacji paradygmatycznej. Dość licznie poświadczone są także nazwy własne kobiet tożsame z nazwiskami męskimi. (PK)
