Autorki podejmują próbę zdefiniowania obszaru Laudy i przedstawiają historię tego regionu. Wskazują, że pojęcie "Laudy" jest przez lokalną ludność pojmowane dwojako: geograficzno-historycznie oraz etno-symbolicznie. Prezentują wyniki badań terenowych, prowadzonych na przełomie XX i XXI ww. Stwierdzają, że w języku ludności miejscowej, potomków dawnej szlachty, pozostało dużo cech językowych starej polszczyzny, nierzadko zbieżnych (fonetyka, fleksja, słownictwo) z gwarami Podlasia i Mazowsza. Obecne w nim są także dawne elementy substratowe (litewski i białoruski) oraz współczesne interferencje litewskie. Obserwacje socjolingwistyczne pozwalają stwierdzić, że mamy do czynienia z regionalnym wariantem języka polskiego kontynuującym dawny socjolekt szlachecki. (MF)
