Lechicki vs "polski (z kaszubskim)", czyli raz jeszcze o statusie dialektów kaszubskich
Autor/redaktor:
Zuzanna Topolińska
Opublikowany w:
Studia z dialektologii polskiej i słowiańskiej .- Warszawa, 1992
[Wyświetl]
Strony:
237-243
Języki:
pol
Abstrakt:
Autorka rozpatruje użycie terminów lechicki, polski i kaszubski w literaturze slawistycznej. Termin lechicki, który odnosi się do dialektów zachodnio-słowiańskich i posiada interpretację diachroniczną, wydaje się mało przydatny przy opisie Słowiańszczyzny zachodniej od okresu późnego średniowiecza. Polski służy do nazywania zespołu dialektów lechickich znajdujących się w granicach państwa polskiego od X w. Kaszubski jest utożsamiany z grupą dialektów, których granica północno-zachodnia (pokrywająca się z północno-zachodnią granicą obszaru polskiego) kształtowała się w XI-XIII w., a południowa na północ od Noteci w XV-XVII w. Według autorki spotykana w literaturze syntagma "polski z kaszubskim" jest nieuzasadniona, wynika z przeniesienia nazwy plemiennej (być może wiązanej z zachodnią peryferią niepołabskiej Lechii) jeszcze w XIII w. oraz niepolskiego pochodzenia pierwszych badaczy kaszubszczyzny, którzy nie znali języka polskiego. (PK)
