Procesy innowacyjne w językach słowiańskich .- Warszawa, 2003
[Wyświetl]
Strony:
17-24
Języki:
rus
Abstrakt:
В статье автор представляет результаты исследований по вопросу дуалиса в русском языке. Предметом анализа стали формы, называемые либо формами совместного действия, либо формами 1 лица множественного числа. Он сосредоточивается на парах форм типа споем - споемте. Подчеркивается, что исходной формой является форма 1 л. мн. ч., а производная образуется с помощью суффикса императивных форм 2 л. мн. ч. Доказывается, что формы, использующие суффикс -те, обозначают, что говорящий выполняет действие только со многими слушающими, а формы без этого суффикса возможны также, если слушающий только один. Указаны также инновационные аналитические формы с глаголами давай(те) и будем. Автор подчеркивает, что согласно теоретическим представлениям инновационных форм дуалиса быть не должно, так как они утрачены уже давно, и предполагает, что термин "формы совместного действия" введен именно потому, что позволяет уйти от необходимости изменений теории. (MF)
Abstrakt 2:
W artykule przedstawione są rezultaty badań nad zagadnieniem liczby podwójnej w języku rosyjskim. Przedmiotem analizy są formy określane albo jako formy wspólnego działania, albo jako formy 1. os. lmn. Autor koncentruje się na parach form typu споем - споемте. Podkreślone zostaje, że formą wyjściową jest forma 1. os. lmn., natomiast druga jest tworzona za pomocą sufiksu typowego dla form 2. os. lmn. trybu rozkazującego. Jak dowodzi autor, formy wykorzystujące sufiks -те oznaczają, że mówiący wykonuje czynność wyłącznie wraz z wieloma słuchaczami, zaś formy pozbawione tego sufiksu dopuszczają także sytuacje z jednym słuchającym. Ukazane jest także występowanie form analitycznych z czasownikami давай(те) и будем. Podkreśla się, że zgodnie z obowiązującymi teoriami innowacyjne formy liczby podwójnej nie powinny występować, ponieważ kategoria ta zanikła w języku wieleset lat temu. Pojawia się również przypuszczenie, że termin "formy wspólnego działania" został wprowadzony właśnie dla uniknięcia konieczności wprowadzania zmian w teorii. (MF)
