Antroponimia słowiańska : materiały z IX Ogólnopolskiej Konferencji Onomastycznej, Warszawa 6-8.IX.1994 .- Warszawa, 1996
[Wyświetl]
Strony:
75-82
Języki:
pol
Abstrakt:
Autorka przedstawia portret nazwy osobowej Zawisza, stosując metodę profilowania pojęć, która polega na uwzględnianiu wszystkich cech obiektu istotnych dla funkcjonowania przedmiotu wraz ze swoją nazwą w języku i kulturze. Autorka stawia sobie zadanie: zbadanie etymologii, budowy słowotwórczej oraz diachroniczną prezentację różnicowania funkcji omawianej nazwy. Nazwa Zawisza pojawia się już w XIII w. i występuje do współczesności. Rozpatrując budowę słowotwórczą i etymologiczną autorka stwierdza, że należy przyjąć pochodzenie prasłowiańskie omawianej nazwy, jednak wielość możliwych dróg rozwoju nie pozwala wskazać jej podstawy motywującej. Funkcja nazwy Zawiszy na przestrzeni wieków ulegała zmianie: początkowo występowała jako obiekt samodzielny, a od XVI w., jako drugie określenie; współcześnie poświadczona jest na terenie Polski 4 283 razy. Posiada także znaczenie konotacyjne, co utrwalone zostało we frazeologizmie polegać jak na Zawiszy oraz funkcję symboliczną – męstwa, honoru i świetności rycerskiej – która wywodzi się z tekstów historycznych i literackich. Autorka podaje również wnioski ogólne i korzyści, które płyną z takich badań nad nazwami jednostkowymi, np. jakie stawiać pytania i czego można się dowiedzieć ze struktury nazwy oraz jakie badać funkcje nazwy w tekstach. (PK)
