Niemożność wskazania przyczyny jako narzędzie falsyfikacji hipotezy naukowej w językoznawstwie
Autor/redaktor:
Bogdan Walczak
Opublikowany w:
Uwarunkowania i przyczyny zmian językowych : zbiór studiów .- Warszawa, 1994
[Wyświetl]
Strony:
179-187
Języki:
pol
Abstrakt:
Autor analizuje przykłady hipotez naukowych dotyczących zaniku liczby podwójnej oraz wzdłużenia zastępczego w języku polskim. Za fałszywe uznaje te hipotezy, w których nie można wskazać przyczyn danego procesu: objaśnienie form typu dwa brata, dwa świadka w tekstach staropolskich, jakiego dokonał J. Łoś, hipotezy A. Potiebni oraz S. Kulbakina, S. Szobera i W. Doroszewskiego dotyczące braku paralelizmu pomiędzy pozycjami, w których widoczne są skutki wzdłużenia zastępczego (utrzymującymi się we współczesnym języku polskim a występującymi w staropolszczyźnie). Do hipotez prawdziwych zaliczone zostały: objaśnienie form typu dwa brata, dwa świadka, jakiego dokonali E. Nieminen i H. Grappin, oraz koncepcja J. Baudouina i H. Konecznej traktująca wzdłużenie zastępcze jako zjawisko powszechne, występujące przed spółgłoskami dźwięcznymi i bezdźwięcznymi poprzedzającymi zanikający jer słaby. (Bi)
