Losy derywatów z sufiksem *-ę (-ęta, -enię) w antroponimii polskiej i ukraińskiej
Autor/redaktor:
Wanda Szulowska
Opublikowany w:
Uwarunkowania i przyczyny zmian językowych : zbiór studiów .- Warszawa, 1994
[Wyświetl]
Strony:
171-177
Języki:
pol
Abstrakt:
W artykule w ujęciu diachronicznym przedstawiono derywaty z polskimi sufiksami: *-ę (-ęta, -enię) i ukraińskimi: -я (-а), ята (-ата), które wywodzą się z prasłowiańskiego *-ęt-. W języku polskim i ukraińskim takie derywaty są znane od czasów najdawniejszych, a ich największe nasilenie występowało w XVI-XVII w. Obecnie w polszczyźnie w porównaniu ze stanem staropolskim produktywność sufiksu -ę- zmalała. W języku ukraińskim natomiast zakres występowania takich derywatów w porównaniu do stanu prasłowiańskiego znacznie się rozszerzył – za jego pomocą tworzone są obok nazw osobowych także zdrobniałe nazwy przedmiotów, np. дверцята, санчата. Materiał pozwala na wnioski dotyczące licznego, choć nierównomiernego występowania antroponimicznych derywatów na obszarze Polski i Ukrainy, równoległego rozwoju nazw z omawianymi sufiksami oraz przyczyn zaniku tego typu derywatów w oficjalnej antroponimii. (PK)
