Leksyka słowiańska na warsztacie językoznawcy .- Warszawa, 1997
[Wyświetl]
Strony:
185-200
Języki:
pol
Abstrakt:
Przedmiotem badania jest przekład ksiąg kanonicznych Starego Testamentu dokonany przez Sz. Budnego bezpośrednio z języka hebrajskiego. Analizie poddano te z uwag zanotowanych przez tłumacza na marginesach odpowiednich fragmentów przekładu, które opisują proces wyboru właściwego słowa polskiego, ale nie stanowią próby interpretacji tekstu. Autor artykułu wyekscerpował 170 przykładów form polskich, każdorazowo podając również znaczenie wyrazu hebrajskiego i przekład polski według "Biblii Tysiąclecia". Materiał leksykalny podzielony został na dziesięć klas: błędne skojarzenia słów hebrajskich, ucieczka od frazeologii hebrajskiej zaznaczona expresis verbis, ucieczka od frazeologii hebrajskiej bez nazwania tego po imieniu, obce zwroty codzienne, stosunek do archaizmów (uciekanie, podkreślenie archaiczności słowa), stosunek do wyrazów obcych (unikanie, celowe pozostawianie), wprowadzanie elementów rodzimych - inkulturacja leksykalna, problemy słowotwórstwa (uniwerbizacja wyrażeń hebrajskich, przekład analityczny, rozważania etymologiczne), troska o styl i właściwe nacechowanie, wybór synonimu (w ramach słownictwa ogólnego, w ramach słownictwa bardziej specjalnego). Stwierdzono, że przytoczone słownictwo świadczy o języku i warsztacie tłumaczeniowym Sz. Budnego: interpretacji systemu słowotwórczego, świadomości różnic między systemem słowotwórczym hebrajskim i polskim, stosunku do archaizmów i zapożyczeń, orientacji w zestawie wyrazów bliskoznacznych (staranności w wyborze odpowiedniego leksemu). (Bi)
