Celem artykułu jest wykazanie pokrewieństwa pomiędzy odpowiednimi wyrazami bałtyckimi i słowiańskimi: lit. švinas, łot. svins, rus.-cs. svinьcь, ros. svinéc, ukr. svinécь, słe. svinმc ≼ ps. *svinьcь ≼ **svı̋nъ ‘ołów’, na podstawie których można zrekonstruować termin bałto-słowiański *švînas 'ołów' o nierozstrzygniętym dotychczas pochodzeniu. Autorzy zakładają, że pokrewieństwo między zestawianymi leksemami nie zostało dotąd udowodnione ze względu na rozbieżności fonetyczne i semantyczne między terminami, które uważają za kontynuanty wyrazu należącego do najstarszej warstwy indoeuropejskiej. Omówieniu poddano: a) zasadniczą trudność fonetyczną, polegającą na występowaniu w językach indoeuropejskich odmiennych, wariantywnych kontynuantów -an- / -in- grupy pie. *-n̥H-, gdzie H jest spółgłoską laryngalną, b) zjawisko wzdłużenia î w bałto-słowiańskim *švînas pod wpływem laryngalnej, c) stratyfikację semantyczną leksemu ie. *k̂wn̥:os, która wykazała obecność dwu podstawowych, pozostających w relacji genetycznej znaczeń. Zgromadzony materiał leksykalny pozwolił na rekonstrukcję archaicznego terminu ie. *k̂wn̥:os, którego kontynuantem jest bałto-słowiańskie *švînas. Analiza semantyczna omawianych wyrazów słowiańskich i bałtyckich doprowadziła do odtworzenia przemian, jakie przechodził leksem ie. *k̂wn̥:os, ze wskazaniem impulsów społeczno-kulturowych wywołujących zmiany natury semantycznej oraz doby indoeuropejskiej wspólnoty komunikatywnej jako okresu ich powstawania, co dokumentuje opozycja paradygmatów akcentuacyjnych (barytoniczny : oksytoniczny), będąca cechą drugorzędną zróżnicowania semantycznego. (Bi)
