W artykule przedstawiony jest zarys historyczny badań nad językiem polsko-litewskich Tatarów, datowany od XIX w. po czasy współczesne. Wskazuje się, że publikowane teksty, choć liczne, tylko w ograniczonym zakresie zajmowały się aspektem ściśle językowym, w tym zagadnieniem językowej asymilacji Tatarów w Rzeczypospolitej. Autor wskazuje, że co najmniej od końca XVII wieku polsko-litewscy Tatarzy posługiwali się dialektem północnokresowym oraz językiem białoruskim. Wiąże również fakt utraty przez nich języka etnicznego z pojawieniem się ich literatury religijnej. Przedstawia jej gatunki, na podstawie których można opisać formy języka codziennego. Następnie prezentuje pokrótce główne cechy gwary Tatarów, a zwłaszcza nasycenie leksyką orientalną, zaadaptowaną do polskiego systemu słowotwórczego i fleksyjnego. (MF)
