Obiektem badań autorki są teksty trzech Statutów litewskich z XVI w. Podkreślone zostają trudności z jednoznacznym stwierdzeniem, w jakim języku zostały one napisane. Przytoczone zostają opinie uczonych określających go jako język "ruski", względnie "dawny język białoruski". Kolejną część artykułu poświęca się przedstawieniu tradycji języka kancelaryjnego Litwy, wskazując, iż od XIII-XV w. nabierał on cech zachodnioruskich, zaś późniejszym okresie był wzbogacany polonizmami i latynizmami. Analizując cechy składniowe, fonetyczne i leksykalne tekstu, autorka opowiada się za twierdzeniem, że tzw. język białoruski Statutów jest właściwie językiem polskim z ruską fonetyką i gramatyką, co implikuje istnienie dwóch odmian etnicznych języka Statutów. Analizowane są także interferencje języków etnicznych, specyfika tekstu prawnego jak również forma wypowiedzi dyrektywalnych w porównaniu z innymi tekstami prawnymi tamtej epoki. (MF)
