Artykuł stanowi próbę zarysowania sytuacji języka polskiego w Grodnie w okresie między wojnami. Autorka podkreśla brak zadowalających źródeł, dokumentujących stan języka w analizowanym okresie i swój opis opiera na ustnych poświadczeniach byłych mieszkańców tego miasta. Wskazuje jednocześnie na konieczność dalszych, bardziej szczegółowych badań w tym zakresie. Dodatkowych trudności nasuwa znaczne społeczne zróżnicowanie ludności pod względem tożsamości etnicznej, wykształcenia czy wieku. Autorka przytacza cechy odróżniające lokalną odmianę polszczyzny od normy literackiej lub wariantu wileńskiego. Dominują zmiany w zakresie fonetyki i leksyki, znacznie rzadziej występują różnice w morfologii i składni. Wskazane są także leksemy wspólne zarówno dla Kresów północnych, jak i południowych. (MF)
