Pod pojęciem polszczyzny wileńskiej okresu międzywojennego autorka rozumie wyłącznie jej mówioną odmianę, używaną przede wszystkim przez niewykształconych, często niepiśmiennych mieszkańców Wilna. Prezentuje ona zmiany, będące wynikiem uwarunkowań językowych i pozajęzykowych, jakie nastąpiły w ciągu ostatnich 60 lat na dawnych Kresach północno-wschodnich. Materiał do pracy był zbierany nie tylko na Wileńszczyźnie, ale także na Grodzieńszczyźnie, w okręgu brzeskim i na innych terenach. Podkreślone zostają różnice w metodologii badań względem dawniejszych prac H. Turskiej. Ukazane są cechy fonetyczne, gramatyczne, słowotwórcze, leksykalne oraz składniowe, charakterystyczne dla tej odmiany polszczyzny - również te identyczne z polszczyzną ogólnopolską. W podsumowaniu wskazane są czynniki przyczyniające się do powstania tych zmian. (MF)
