Artykuł jest efektem badań dialektologicznych prowadzonych przez Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk na Łotwie od 1995 r. Przedstawia socjolingwistyczną sytuację mieszkańców wsi z okolic Krasławia oraz historię tego miasta. Wskazuje się, że w latach przedwojennych Polacy stanowili zwarte społeczności komunikacyjne, natomiast obecnie są to najczęściej pojedyncze starsze osoby, mieszkające w oddaleniu od siebie. W rodzinach ich dzieci językami komunikatywnymi są już rosyjski i łotewski, w kontaktach sąsiedzkich i w pracy funkcję tę pełni rosyjski i mowa prosta. Autorka przedstawia cechy polszczyzny, używanej przez informatorów, wskazując na liczne cechy właściwe dla dialektu północnokresowego. Podkreśla, że w przyszłości najprawdopodobniej zaniknie polszczyzna we wsiach, natomiast w samym Krasławiu dzięki szkole i Związkowi Polaków na Łotwie przetrwa przynajmniej jako język okazjonalny. (MF)
