Autorzy zwracają uwagę na niedostateczny zakres zbadania polszczyzny na terenach etnicznie litewskich. Jako ważne źródło materiału proponują polskie podręczniki wydawane w okresie międzywojennym na Litwie. Przytoczony jest zarys sytuacji polskiej społeczności we wrogo nastawionym państwie. Wrogość ta spowodowała, że polskojęzyczne podręczniki nie były sprowadzane z Polski, lecz opracowywane na miejscu, bez konsultacji z Polakami z II RP. Doprowadziło to do zastosowania w nich specyficznej odmiany polszczyzny. Autorzy przedstawiając jej cechy szczególne, ograniczają się do warstwy fonetycznej jako wykazującej największe osobliwości. Analiza pozwala na stwierdzenie, że w podręcznikach odzwierciedlone były wszystkie ważne cechy wymowy północnokresowej oraz z wyjątkowo dużą frekwencją, typowe dla obszaru kowieńsko-żmudzkiego, mieszanie l z ł oraz ź z ž. (MF)
