W artykule przeanalizowano formy aglomeratywne imion męskich na -те, -та, -ти występujących w funkcji przypadków zależnych. Są to formy kontaminowane typu Йованата występujące w funkcji casus obliquus w opozycji do casus rectus. Występują one w gwarach i są geograficznie ograniczone. W przeciwieństwie do innych reliktów fleksji nominalnej w języku bułgarskim zostały poświadczane przez dialektologów na terenie zachodniej Bułgarii i Macedonii. Analiza przeprowadzona została na podstawie materiału wyescerpowanego z pięciu zabytków XVI-XVIII w. Ustalono występowanie omawianego typu fleksyjnego imion męskich (gen.-acc. -те; dat. -ти obok -та w funkcji subiektu/obiektu) już w XVI w. Zauważono brak w badanych zabytkach takich form w przypadku imion osób z kleru, dla których prestiżowe pozostają końcówki -a , -я w funkcji gen.- acc. Zakładając, że formy na -те, -ти, -та są ze sobą genetycznie związane, Autorka wyklucza hipotezę, że ich pochodzenie wiąże się z formą rodzajnika. Istniejący kiedyś paradygmat nie zachował swojej funkcji i istnieje jako szereg form występujących niekonsekwentnie zarówno w tekstach historycznych, jak i w badanych w XX w. gwarach. Reinterpretacja ich jako zawierających formę rodzajnikową jest późnym procesem gwarowym. Analizowane formy w w omawianych zabytkach mają charakter gwarowy, potoczny i stoją w opozycji do dawnych form przypadków zależnych, które występują w zabytkach jako prestiżowe. Potwierdzeniem ich żywotności w badanym okresie jest też to, że tworzone są od imion obcego pochodzenia, w tym pochodzenia tureckiego. (IŁ)
