Autor omawia środki perswazji nieintelektualnej w teksćie naukowym na przykładzie pracy J. Bocheńskiego "Sto zabobonów". Szczególną uwagę zwraca na apodyktycznie wypowiadane wyrazy negatywnie wartościujące (zabobon, bełkot itd.), leksykalne środki wyrażające dystans (bądź aprobatę) nadawcy komunikatu względem prezentowanych sądów (rzekomo, konstrukcja mieć + bezokolicznik) oraz zastosowanie ironii i perswazyjne przywołania autorytetów. (JB)
