Autor omawia rękopis datowany na XV-XVI w., przechowywany w Bibliotece Śląskiej. Analizuje grafię oraz cechy fonetyczne jego języka. Zwraca uwagę na mieszanie jerów oraz bardzo charakterystyczną pisownię ѣ, właściwą Słowiańszczyźnie wschodniej. Stwierdza także ukraiński ikawizm. Jednocześnie dają się zaobserwować wpływy bułgarskiego oryginału. Analiza prowadzi do wniosku, że w zakresie grafii mamy do czynienia z zachowaniem tradycji cerkiewnosłowiańskich, choć wpływy ruskie są widoczne. (MF)
