Przedmiotem analizy są teksty dolnołużyckiego proboszcza K.F. Stempla, którego język zawiera cechy wymarłego dialektu lubniowskiego (nieudokumentowanego w atlasie "Serbski rěčny atlas") z elementami dialektu parcowskiego. Autor porównuje cechy języka K.F. Stempla (fonetyka i morfologia) z językiem innych dziewiętnastowiecznych autorów oraz ze źródłami i opracowaniami dialektologicznymi, historycznymi i etymologicznymi dotyczącymi języków łużyckich oraz innych języków słowiańskich. (Bi)
