Autor podejmuje próby rekonstrukcji kategorii osoby w Słowiańszczyźnie, rozwijając analizę przeprowadzoną przez V.M. Illicza-Switycza. Bada potencjalną drogę rozwoju końcówek dla form czasownika w 2. i 3. os. lp. i lm., wskazując, że końcówka 2. os. lp. czasu teraźniejszego mogła powstać na skutek przeniesienia końcówki zanikającego medium do zastępujących je konstrukcji czasu teraźniejszego. Nieregularności w zakresie form zarówno 2. i 3. os. tłumaczone są różnicami dialektalnymi w okresie postindoeuropejskim. Analizując formy z nieindoeuropejskich języków nostratyckich stwierdza pierwotną symetryczność struktur rdzeni zaimków osobowych w lp. i końcówek czasownikowych w lp. i lm. Na potwierdzenie tezy przytacza przykłady z języków ugrofińskich, ałtajskich, semickich, czadyjskich. Wskazuje, że wyjaśnienia części zmian można szukać w wyrównaniu analogicznym. Całość analizy wieńczy tabela symetrycznego systemu form kategorii osoby w prajęzyku nostratyckim. (MF)
