Obce nazwy geograficzne w polszczyźnie : ich związki z kulturą i wartości, jakie do niej wnoszą
Autor/redaktor:
Zofia Zierhofferowa, Karol Zierhoffer
Opublikowany w:
Nazwy własne a kultura : Polska i inne kraje słowiańskie .- Warszawa, 2003
[Wyświetl]
Strony:
79-95
Języki:
pol
Abstrakt:
Analiza procesu przyswajania przez polszczyznę obcych toponimów od czasów najdawniejszych do XX w. Obce nazewnictwo geograficzne do końca XV w. występuje w źródłach polskich rzadko, powstało w wyniku adaptacji form łacińskich i zlatynizowanych. W okresie tym istniało też niepotwierdzone nazewnictwo stanowiące dziedzictwo prasłowiańskie. W wiekach XVI-XVII powszechne były adaptacje nazw łacińskich oraz przyswajanie nazw ze współczesnych języków (dostosowanie do polskiej fleksji i fonetyki). Proces polonizacji nazw obcych zachodził w okresie XVIII-XIX w. Od XIX w. nazwy geograficzne zapożyczane były bezpośrednio z języków, z których pochodziły, przy równoczesnym częściowym wycofaniu form przejętych za pośrednictwem innego języka. Integracja fleksyjna obcych nazw geograficznych z języków współczesnych jest w języku polskim utrudniona (odmiana różni się od odmiany nazw rodzimych). (Bi)
