Obraz językowy słowiańskiego Pomorza i Łużyc : pogranicza i kontakty językowe .- Warszawa, 1997
[Wyświetl]
Strony:
21-27
Inne:
Streszcz.: eng
Języki:
pol
Abstrakt:
W artykule przedstawiono rozważania dotyczące alternacji w języku połabskim, które badane były przede wszystkim przez T. Lehra-Spławińskiego i M. Trubieckiego. Autor krytycznie analizuje badania M. Trubieckiego, prezentując swoje zastrzeżenia względem niektórych koncepcji wysuwanych przez rosyjskiego językoznawcę. W języku połabskim alternacje samogłoskowe są ważniejsze niż spółgłoskowe, natomiast jedyną uwarunkowaną fonetycznie alternację stanowiła oboczność spółgłosek dźwięcznych do bezdźwięcznych, a w wygłosie nie dochodziło do ubezdźwięcznienia spółgłosek. Do najważniejszej jednak alternacji spółgłoskowej zaliczyć należy oboczność spógłosek twardych i miękich, która zastąpiła opozycję pomiędzy samogłoską przednią i tylną, powstając w wyniku dyspalatalizacji spółgłoski miękkiej przed samogłoską szeregu przedniego. W porównaniu do deklinacji, alternacje spółgłoskowe, jak i samogłoskowe w koniugacji były ograniczone, zaś w formach teraźniejszych zanikły całkowicie. Najważniejszą alternacją samogłoskową w języku połabskim była wymiana samogłoski pełnej ze zredukowaną, co wiązało się również z alternacją akcentową. (PK)
