Przypisy jako zjawisko leksykalne w tekście ewangelicznym stanowić mogą dowód różnicowania się stylów funkcjonalnych języka bułgarskiego z charakterystyczną dla nich warstwą słownictwa. Wprowadzane do przekładu były najczęściej cerkiewizmy i rusycyzmy, natomiast znaczną część przypisów stanowiły orientalizmy – konsekwentnie zastępowane rodzimym słownictwem w tekstach pisanych. Późniejsi tłumacze Nowego Testamentu preferowali leksykę tekstu Sapunowa, nie zaś słownictwo zawarte w przypisach. (PK)
