Artykuł stanowi analizę konfrontatywną wykładników derywacyjnych w procesie tworzenia nazw żeńskich od męskich. Autor koncentruje się na derywacji sufiksalnej jako zjawisku najbardziej produktywnym, porusza także kwestię derywacji paradygmatycznej w obu językach. W języku czeskim, który charakteryzuje się wyższym stopniem fleksyjności, używa się w sposób regularny żeńskich formantów sufiksalnych. W języku polskim ich łączliwość z formami-bazami jest ograniczona. (PK)
