Autorka analizuje materiał leksykalny zawarty w urzędowych dokumentach pruskich z przełomu XVIII i XIX w. (spisy podatników) oraz XVIII-wieczne księgi metrykalne i parafialne katolickie i unickie. Wskazuje, że można w nim wyróżnić trzy główne grupy antroponimiczne - słowiańską, żydowską oraz niemiecką. Stwierdza, że w analizowanym okresie struktura nazwisk była już stabilna, choć wciąż występowały wahania zapisu. Dominują antroponimy polskie i białoruskie, natomiast dla mniejszości etnicznych charakterystyczne jest z jednej strony zachowywanie tradycyjnych imion, z drugiej zaś przyswajanie wzorców antroponimicznych charakterystycznych dla grupy dominującej. Autorka dowodzi, że rządy pruskie zakłóciły naturalne kształtowanie się miejscowego systemu antroponimicznego poprzez wprowadzenie zarządzeniami administracyjnymi obcych kulturowo elementów niemieckich i żydowskich. (MF)
