Autorka rozpatrzyła neologizmy w dwóch przekrojach chronologicznych: lata 1945-1964 i 1989-2000, uwzględniając ich przynależność kategorialną oraz wykładniki i techniki słowotwórcze. Postawiona została diagnoza dotycząca obecnego stanu oraz perspektyw i kierunków rozwoju polskiego systemu słowotwórczego, m.in.: nastawienie na automatyzmy, eliminacja problemów morfonologicznych, liberalizacja normatywna niektórych typów formacji. (Kar)
