Praca charakteryzuję sytuację socjolingwistyczną języka mniejszości polskiej na Litwie Kowieńskiej w perspektywie historycznej i współczesnej. Polską mniejszość kowieńską cechuje bilingwizm polsko-litewski, oba języki pozostają we wzajemnej zależności funkcjonalnej, którą można określić jako dyglosję. Cechy kontrastowe polszczyzny kowieńskiej badane są w stosunku do polszczyzny ogólnej w różnych grupach społecznych i wiekowych, przy czym podział społeczny na burżuazję, szlachtę dworską, szlachtę drobną oraz chłopów jest istotny w odniesieniu do pokolenia urodzonego przed 1939 r., mniej istotny dla pokolenia młodszego (urodzonego po II wojnie św.) i praktycznie nieistotny dla pokolenia najmłodszego. W starszym i średnim pokoleniu zachował się XIX-wieczny podział na warianty funkcjonalne: wysoki, bliski polszczyźnie literackiej; szlachecki, zróżnicowany według wykształcenia; chłopski, zbliżony do wariantu szlacheckiego. (KKG)
