Przedmiotem opisu są cechy językowe redakcji ruskiej zanotowane w cerkiewnosłowiańskim rękopisie z 2. poł. XVI w. Autorka bada, w jakim stopniu omawiany zabytek kontynuuje dawną normę piśmienniczą, a w jakim stopniu norma ta została zaniechana. Koncentruje się przede wszystkim na kilku cechach fonetycznych i jednej fleksyjnej. Analiza języka rękopisu potwierdza ekspansję żywego języka, jednak jego wpływy są ograniczone przez tradycję liturgiczną i zachowanie się cech południowosłowiańskich. (PK)
