Autor opisuje litewskie zaimki wskazujące: tas, ta 'ten, ta', šis, ši 'ten, ta', šitas, šita 'ten, ta', anas, ana 'tamten, tamta' i ich polskie odpowiedniki jako wykładniki semantycznej kategorii określoności/nieokreśloności. Kategoria ta łączy się z kwantyfikacją zakresową, w której wyróżniona zostaje opozycja jednostkowość : niejednostkowość. Przykłady zdań litewskich i polskich pozwalają na wniosek, że różnice w użyciu zaimka litewskiego tas i polskiego ten spowodowane są ich odmienną funkcją. Litewski zaimek, który podobnie jak zaimek polski przekazuje treści jednostkowe i ogólne, wykazuje większe podobieństwo z rodzajnikiem określonym w językach rodzajnikowych. Polski zaimek cechuje się natomiast większą wieloznacznością. (PK)
