Autorka omawia cechy języka dokumentu datowanego na 1639 r. Analizuje jego ortografię, cechy fonetyczne (z wyszczególnieniem właściwych wszystkim językom wschodniosłowiańskim, wspólnych językowi białoruskiemu i ukraińskiemu oraz prawdopodobnych cech ukraińskich, trudnych do potwierdzenia ze względu na stosowaną ortografię), jak również morfologię rzeczownika, przymiotnika i czasownika. Osobno omówione zostały także cechy fonetyczne pożyczek leksykalnych. Autorka stwierdza, że pod względem językowym dokument nie odbiega od innych tekstów kancelaryjnych swojej epoki i że zachowanie starej ortografii, a także niewielka objętość tekstu wpływają na brak poświadczenia niektórych charakterystycznych cech języka ukraińskiego. (MF)
